Pedreira, Emma / Escritor
ConvÃdote a entrar e saÃr deste lugar, encrucillada de camiños sen retorno onde o corpo e a linguaxe encaixan sutilmente, e a ferida e mais a dor saben amoldarse, porque o gume está afiado cunha precisión cirúrxica, tan exacta como para mancarnos sen facernos sangrar. Deste xeito, antes da primeira pinga, ofrécenos a posibilidade da saÃda.
Emma Pedreira é unha maga das palabras e das imaxes, con elas escribe e inscribe na nosa carne un percorrido cara á liberdade, vasos comunicantes por onde flúe a vida ao lÃmite cunha extensión, porén, ilimitada; asà de vasto é o seu complexo imaxinario.
GuÃanos a voz sen pausa dun animal nómade que transporta no interior a súa propia casa, facéndonos habitar un limbo entre a tundra e mais o bosque, sempre a piques de arder ao ser tocados, o pracer convive coa devastación da paisaxe emocional e fÃsica: os meus dedos rotos sen ti, os teus dedos rotos, a miña boca rota, a miña pel colgando coma se fose a pel dunha casa deshabitada, a miña cona roturada, os meus xeonllos exhaustos, o embigo cheo dun vidro grimoso ao tacto. Eros e tánatos xogando a cativarse e a perderse, pois a perda está no centro deste libro tamén, nese oco conviven a alerta constante da espera e a pulsión da vida a favor da fuga.
A linguaxe que todo o pode e o transforma como un ritual iniciático que nos fixese ver a luz do primeiro amencer e tamén a negrura do ocaso. Ansiar o poema como se ansÃa o amor e turrar da sintaxe ata atopar co nada. Aà remata; asà de vasto e de complexo é o silencio.
Silvia Penas
