Doval Porto, Inma / Escritor
Este é un libro raro, que nos arrastra nos seus círculos a través dunha linguaxe totalmente plástica, metafórica no seu núcleo, erótico nos seus impulsos, lírica no seu deseño. Deses círculos concéntricos agroman ollos, pezones, o pequeno gran da imaxe e as palabras que os sustentan.
Un entra nos círculos como se entra no propio corpo e comeza a sentir, a ver, a poder dicir de novo. Hai azuis cobizados, listos para brillar, membranas, cápsulas, mulleres-paxaro, mulleres da casa e curiosas especies de cadáveres. A mirada infiltra na pel, os nomes teñen o peso da carne, a memoria táctil deixa ao descuberto os engrenaxes dunha linguaxe de costelas e claros no limiar do verbo.
A voluptuosa metáfora pon en marcha a terra inmóbil que contén o epígrafe de Luzia Neto Jorge. O volcán que vomita anémonas no primeiro poema representa o acoplamento entre as cousas da terra e un mar imposible. No esbozo acuoso dos versos sincopados hai unha obra finamente escultórica. As sensacións xerminan e irrompen, aínda sen forma e perigosamente quentes, como enormes pingas de lava que tanto queremos como non queremos tocar.
Na súa alta tensión sensorial, os poemas de Inma Doval Porto piden que se explore o corpo como organismo vivo e palpitante. A palabra é o medio paradoxal ao noso alcance, introvertido fóra de si mesmo, os máis densos gañan autonomía, falan entre si, atomizan. E do mesmo xeito que poden formar figuras, tamén poden caer unhas sobre outras, revelando o xerme do que ferve nas paradas do desexo.
O pacto coa propia poesía transfórmase aquí nunha cálida, aínda que reflexiva, inflexión. O lirismo extremo, ás veces tenro, ás veces erizado, crepita na voz que está destinada a unha irresistible, inventada, quizais suprema, quizais a nada -o poema corre o risco do seu propio extravío.
En diálogo coa tradición moderna dos caligramas e a imaxinería surrealista, o libro ofrece un camiño denso pero non hermético, porque sempre se pode ler co corpo ou como alguén que se perde no camiño.
As colaxes de Emma Pedreira interrompen o círculo, pero para non contradicilo, parecen asomarse polos bordos, como un halo vixiante que nos conta algo sobre como se produce o nacemento das imaxes, as fértiles disxuncións e un silencio cheo de miradas e compás. que están fóra de contacto..
O autor acaba demostrando que a poesía moderna, antiga e futura pode resoar como un círculo dentro doutra, renacida insistentemente na concavidade dos ollos que observan os ósos deshabitados da terra.
Laura Erber
